جِیلان

نیمه!

تو هیچ تمام نمی‌شوی

گرسنه‌،        نان می‌مکی

نان ‌َم

ابرِ خاردار َم

 باد - مویه ات

شیهه‌ی بی‌دندان‌ َت، که بر‌نمی‌گردی..

هرزه!

و برمی‌گردی و           رعد می‌خندی

زنگوله‌هایت..

زنی

نا-زنی بس!

خانه می‌خوابد 

روی برگ‌ها

خارِ نرمِ خفتن‌

 بو،

اتاق را مثلِ درد می چرخد

می‌جوشد هوا 

می‌جوشد عقربه

چشم و

پوست و

تک تکِ

استخوان‌های

تخت،

می‌جوشد.. می‌جوشد..

- ملال ، می‌جنبد -

 لب سوخته

  پس چرا.. چرا.. چرا نمی‌گندی َم؟

کدام جادو/ لعنت/ معجزه‌ی  گه نکشیده‌ لای جرز نفس می‌کشد؟

دیوار نیست..

دروغ می‌گوید خواب

تا چنگ ‌بزنم پیِ بو ، پوست می شود

پوست َم...

خونِ زیرِ ناخن‌هام

ناخنِ صبح ام..

زخم که دروغ نیست

نور بزند، گوشت می‌شود دیوار

حیا ندارد شب

دروغ می‌گوید

دروغ می‌گوید

می‌چرخاند‌ َم بوی‌ خواب َش را

تا پوست بشکفد،

از خواستن..

خشک و

سخت دل و 

یاقی.. 

آن سوی دیوار، بو ست
- می‌گوید-

آن سوی پوسته‌ی لعنتی ..

و ناخن می‌کشم

باد ، می‌خندد

بادِ یکشنبه

که چنارهای پیر از برایش لرزیده‌اند

چنارهای کجِ نیم سوخته

 مایل، همان‌طور

 پوسیدند

تمایل شکم‌های خوشبوی پوک‌شان را ترکاند.

یکشنبه‌ها ،

بوی سوخته‌ی چوب می‌شنود

علفِ لرزِ پره‌های بینی‌اش..

سگی، لیسه می‌کشد به زخم

می‌جهم..

ما سه لیوان داشتیم. من‌ُ ، انار‌ُ ، عرق‌ُ ،  و زنِ ترکمن ام : جِیلان. لب نداشت جیلان که لیوان. روسری بود. بلند، تا مچ‌هام.. می‌پوشاند. دراز می‌کشید و، خانه می‌خوابید روی گل‌هاش. گل‌های درشت‌اش ، پناه..

تا رفتن ،، ماند روی تخت.. مچاله،، ماندن خواست. گفتم: رومیزی‌ات می‌کند زیبا.. پاره می‌شوی... حیوان است.....

همان خواست.

بی من حتا..

چیزی سوخته

آتش‌فشانی مومیایی

آویخته

سیم و حباب و اشک

پاره‌های جیلان ست :

چلچراغ ِ خاموش

چکه می کند چرکِ سوراخ

سوراخِ  سَر اش

-که حباب شده-

سوراخِ  دست‌ها ، پاهاش..

جلجتاست اتاق

باد که می‌پیچد‌‌ 

می  دَرَد

نور است واشک و زوزه 

باغِ چلچراغ

دندان دارد

بادِ   وقیحِ   یکشنبه