" آ "

"مردم می دوند و از هم جلو می زنند. سگی پارس می کند.
چه آرامشی : سگ. "
(ریلکه - دفترهای مالده لائوریس بریگه)




جسد را به آب گرم و شراب شستند
مردی که هفت انگشت داشت
پاهایی نوک تیز
و احتمالن
گندیده ی احشا
من خواب ِ خون می دیدم که چکه می کرد دماغ ام
خواب ِ مهره های سیاه
می خندیدیم از درد
کسی
 به تجاوز
 قلقلک ام می داد
ها ها !


                آدم از خون خودش هیچ نمی داند
                آن مفردهای غایب بی شمار..
                                                  (مرا به خودت  بچسبان)

پدرم دردانه ام کرده
پیراهنی شکیل که قوز گردن ام بپوشاند
که یادم بماند چرا از مردم بترسم
از دست های بزرگ شان
رهگذرها..
سلام کن
سلام
همه شان
مفردهای غایب بی شمار..
به خودت بچسبان ام .. امن ِ من!
مرا به خودت بچسبان

کدام سوراخ بخزم که نباشی؟
زهر ِ خواستنی ِ خواستن ات
باریک ِ انگشت ها
کجا؟
کی تجاوزم کردی؟
کی تجاوزم می کنی؟
بازی کجاست.. 
تمام ِاین سال ها را شاشیده ام به چهارگوش ِ لانه ام
 قلمرو ِ مرطوب ام
پناه ِ ملافه هام

چرا بیرون ام می کشی؟
لباس هام..
به خودت می چسبانی ام ..
 چرا؟


می خواستم بگویم :  " آ "
         " آ "
        " خ "
بگویم "خوشبختی" دارد خواستن ات
ضجه دارد
ترس دارد
سفته شده رگ هام
مفاصل ام
لا به لا
- کیسه های کوچک ِ کافور -
ترکیدن شان
بین ِ دندان هات ..
می توانستم بمیرم
بخوابم ،
 عمیق
جان بدم
بین بازوهات
بازوهای محکم ات
یکی از همان صبح های زود که فرار می کردم
چاقوی کوچک ناخن گیری ام
خون ام
خون ِ من ! 
                             -آدم از خون خودش هیچ نمی داند-
 به خودت ،،
مرا ..



همه چیز خوب است
خوب
همه چیز.. 
و ترسناک تر  چیست؟
ترسناک تر از آرامش ساکت ِ دست هات

 تن ات :
  زخمی،
     که نخواهم کند .

آب ِ گرمی که  به رگ هام

می ریزی
بی صدا
وحشی
بی صدا

به خودم بچسبان ام
 بدوز ام
پاره کن

" آ "
" آ "
تا کی می مکی آب ِ تلخ ِ چشم هایم را..

آدم از خون خودش ،،
می هراسد

آ..

آن لکه های قرمز ِ بی شمار