باغِ زیتون

کم‌کم زیاد می‌شدیم

بوته ها و بوته ها و برگ‌های کیسه‌ای مان

ما

   که گوشت‌هامان زیتون..

چه بوی زُهمی بود پس؟

چه بویی..

                        - پشه ها-

چه بویی..

هاه.. اینجایی پس ؟

هیکلِ موذیِ دودناک

گرگینِ من!

کِز خوردی آخر

زیبای عجیب

باغِ زیتون‌ام..

.

زمستان

هیکلِ دود اش را آهسته  می‌تکانَد

دستِ کرخت‌اش زیرِ ژاکت 

نانِ پنهان

- لمس-

خیال‌اش آرام

چه نکبتی‌ست بهمن

رقصِ پشه‌های بلور اش..

جانِ بی‌جانِ آفتاب : کمانچه‌ی مویانِ عزاست

زیتون‌های گوشتیِ بهمن ماه،

 طعم‌ شان

همه حلواست.

گربه‌ی پیر خود را ناپدید کرده

رفته ،

توله-پرنده‌ بزاید 

که سی ساله ‌شود امسال.

نمی‌فهمی حلوا.. بس گرمی و شیرین

حلوا!

دهانِ بازِ تشنه گلایول نمی‌خواهد

سرد اش است

غر نمی‌زند..

از سرماست،

که ناپدید می‌شود به نورِ زرد

با پشم‌های چسب‌ناک اش

زرد-دودِ شهر.

رنگ‌ َش حلواست

که بر‌می‌گردد..

پاهاش می‌لرزد و

قرقاول

هزار هزار،،

پر می‌زنند..

لِنگ‌های لاغرِ لُخت شان هوا

قُل قُل می‌کنند

انگار نه انگار که گربه‌َک یخ زده

کبود شده شهر
             -غبارِ بنفش اش-

زیرِ آفتابِ کُند

باغِ زیتون

گرم ُ

آ هسته

می‌سوزد

می‌سوزد