ساعتِ دل‌پیچه

درخت

زبانِ زبرِ حیوان است.

سکوت اش : مشامِ دایره‌ی جانور

که دورش می‌چرخد و

 می‌شاشد..

شاخه‌های هرز اش اما 

قرارِ پرنده‌ها‌ی آواره‌‌ اند

نا-لانه‌ ی چوزه‌های گرسنه‌ی  پار و چهچهه

آن میوه‌های کُرکیِ سوخته،

با دهان‌های کوچکِ کِرم‌خواه شان

لثه‌هایم ارغوان است 

جوانه‌ای به شاخه‌ی نداشته

تا گیاهِ  نیلیِ رگ‌ بترکد و

عشق،  در پوسته‌ی پفکی‌‌ِ بی عین اش

شق شود.
پرنده‌ی توی شیشه

پرنده‌ی سرگردانِ کوکب های بنفشِ قیلوله و

کپک‌های کبودِ سهر

زیرِ بال‌هایش دو عمارتِ گوشتیِ پنج پَر درآورده

-زمخت-

شبیهِ دست‌های پدر

وقتی کال-ریز ها را جمع می‌کرد

برای دخترش

- یکی از دخترهاش- همان که آبِ دهان اش  می‌رفت

و تمام روز، خوابیده بر سمباده‌ی چوبی ش
 - که بوی ساج داشت -

با لاشه‌ی جوجه-پرنده‌های هبوط

 بازی می‌ساخت..
تا عصر، دست‌های زمخت آب بپاشند

به سنگ ها و حشره‌ها و     میوه های سوخته‌

و فواره‌ی خون و کف،

بوی آجرهای نارنجی و درختِ بی‌ریشه را درآورد..

بوی خیسِ گل‌های مروارید

خواب دیده‌ام؛        خوابِ درخت
دل‌پیچه اش..
رعنا لباسِ مرا ‌پوشیده بود

گشاد به نزاریِ تنِ شبق اش

 می افتاد..

کبودِ سرما

گفتم : چه مطبوعی.. مرغِ مینا!

دست هاش باریک و انوک 

ناخن‌ جویده
-  دندان دارند مگر پرنده‌ها؟

و بازوی لیزِ رویا

بینِ خارهای استخوانیِ لثه‌اش

ساعت‌ام شد.