افق پرنده بود
سرخ بنفش
فوج فوج
شن بود
که از بال هاشان به دهانم
دوشِ شورِ ریم 
کف-برف های صرع
و از خواب پریدم..
از خواب ،،
می پریدم




کلید دارد
می دانم
خودم را که خشک می کنم
و سوت می زند پشت در
سایه ی کشیده ی استخوانی اش
بی هوا می بوسد
دهانت به دستش
دست هات گردنت پاهات
به دستش
می خورد جیغ هایت را
نفس.. نفس..
بی     هوا
تا کبود
تبی خفیف
حدقه ها را می سرد تا زانوهام
زانوهام
زانوهای پوک ام
پر از بخار
اسم خیابان یادم نمی آید
اسم هیچ خیابانی یادم نمی آید
ولنگار و مفلوج
مردی سقلمه ام می زند
سگی،
می شاشد به خلواره
نرم می شوند دندان هام
تکه ای غضروف
که باید تف کنم
جمعیت ولرم
هل ام می دهند خیابانِ سربالا را 
زنِ ریملی می پرسد حالم خوب است؟
و پقی می زنم زیر خنده
تف ام می پاشد به ریمل هاش
شادمانم
شادمان
غش غش
می خندم
به رقتِ کلفتیِ آلت/شیافِ این رعشه های غشی
این باد گنده که مانده به شش هام
بیرون اش نمی دهم
نخواهم داد
مردی تنومند با لپ های سرخ تنه ام می زند
گلویم خرخر می کند
خونی رقیق خیس می کند ران هایم را
آب می خواهم
آب
فرجه ای کوتاه 
صدایی که بگوید
خواب خوش.
خمیازه ای 
که جر دهد دهانم را
پلک هام 
که بچسبند به بخار
زیر آب
پوست می اندازد پرنده ای چاق
زیر آب
حباب های تشنج و چهره ی فشرده ی موشی مریض
امتدادِ نازکِ انحنای دم اش،
خیسِ ادرار

کمرم
می سوزد
 صدای سوت
- تمامم نمی کنی چرا..-
- تمام نمی کنی م چرا..-
رحم ام
انباشته 
تخم - تبلت های شیری رنگِ چرب 
زگیل های عبوس
خوشه های دروغ
گشادِ مردمک ها
پلک هایی که نمی چسبند زیرِ مومِ داغِ دوش
خشک مانده زبانم
به این همه آب
سطلِ دستمال های خون واستفراغ
لکه ها
بگو چه قدر بی زاری از این لایه ی فرسوده ی پریده رنگ
که گوشت ام چسبیده
این تقلای بی نفس
کرکِ نرم و شرمگین اش
چربِ دست ها
- تمام
نمی شوی
چرا-

اضطرابِ حفره
خودش خودش را چاق می کند
مکنده و تار
سرخِ گرم
بچه کرده لای دستمال ها
گیاهی گوشت خوار
نوسانی ، مدام
نیمِ خودش را
می  خورد
نیمه اش